شیخ خرقان

آن شنـــــیدســتی از آن پیراســــته
مانده در راهی ز جــــان برخاسته
حـــــاجتی بر شیخ خـــرقان برد او
تا برآرد همـــــــرهی زو کاســــته
بر چنین گبری کجا حاجت رواست
گفت یک از همـــــرهان ناراســـته
مـــا که باشـــــیم و چه باشد نان ما
گــــــر خــــداوندش به جان آراسته
گــــوهـری بنگر کز الطاف خویش
گــــوهری بنهاده در وی راســــــته
ای دریغ از همرهی، می گفت شیخ
شــــرم می باید مــــرا زین خواسته
پس اجابت کرد حاجت مــــــرد حق
آن که خود شد سکه ی این راســـته
گــــوهر آن گــــوهری پرور به دل
ای "مظفر" ســـینه کن پیراســــــته
( " ترنم وصال به سرچشمه کمال – دفتر چهارم"، مظفر جوینی، موسسه علمی فرهنگی جهانکده )