ماه عریان

شعرِ ترِ تو ترانه ی توحید است
لبخندِ میانِ گریه ات  امید است
مشهور ترین ستاره از چشم تو باخت
شمعی که تو روشنش کنی خورشید است





چون باشی و بی هنر نباشی ،   باشی
از یاد کسان به در نباشی ،   باشی
مانا نشد آنکه یادگاری نگذاشت
در دایره. بی اثر نباشی ،  باشی



با  نقش و بنای آسمانی  خوش باش
با راز و نیاز،  در جوانی خوش باش
ما پیر شدیم و ناز ناممکن شد
با واژه ی مهرِ  هم زبانی  خوش باش


عریانیِ ماه را تماشا کردم
حق را به رخ آینه پیدا کردم
آنجا که نگاه جرم و دیدن غلط است
هم دیده و هم شنید ه حاشا کردم