...

تا شیشه مشبک اندوه بشکند
اکسیر بوسه را به لب بنده ات بریز
ساقی خود تویی شراب هم خودت باش
پیکی برای من ز همان خنده ات بریز

شب می روی و بعد تو شب بماند
امّید در غیاب تو ممکن نمی شود
این سقف آسمانی دل بی چراغ است
رفت آن ستاره ای که میگفت نمی رود

تا حسرت عشق گلاویز کند تورا
باید که چند سال از امروز بگذرد
گاهی برای ماندن یک عشق لازم است
معشوق از عاشق مرموز بگذرد

سایه به سایه با تو بودم تو اما
بر تکرار سایه ات پشت پا زدی
گفتی که با همیم محال است جدا شدن
من ماندم پای تو اما تو جا زدی

ساقی...اثر نمی کند...مزه کم بریز
این تلخی شراب از طعم غربت است
با بوسه ای وداع کن قبل رفتنت
یک جرعه آب در کویر هم غنیمت است