بهانه ها

بهانه هاي تلخ عصري
دلگير و خالي
را هم زدن
در جرعه هاي كاغذي ليوانها
در جامهاي پياپي خواب.

نظاره نشستن ْ
صورتكهاي غريبه پنهان را
ميان روزنامه هاي بي سرانجام عصر.

شمردنْ
شتابانه
وزن مشكوك قدمها را
- اين عابرين كوچه هاي گم شده
اين مسافران خانه هاي دلتنگي.

تلاقي مردمكهاي پر ولع
و دهان هايي از ميلِ گفتن ْ پر
- بي صبرانه به انتظار -
گوشهاي ناشكيبا
به صيد واجهايي قريب.

روزهاي ابري دلگير
عصرهاي كبود خالي
غروبهاي ساكتِ بي خود
شبهاي گيج و گنگ را
خط زدن از دفتر عمر.

كي به تيرگي
كبريت ميكشي؟
تا خيال كنم خندهايت را.

نگاههاي دزدانه و گريزان
-سياركهاي مضطرب پريشان
در چشمخانه هاي سرگرداني -
چيزي در چشمهايت
انگار
بي اختيار
اتفاق افتاده بود.

نكند كه باز
بلرزد دستم،
دلم،
و لبهايم.
بگويم كلامي به هراس.
پس فرو بلعيدم
هزار و يكشبي قصه را
یک نفس
با دو سه جرعه سكوت.

گفتم ترانه اي بخوانم
سوتي بزنم
- اگر نه به شيدايي -
تا به راه خانه
شايد
كوتاه شود مسير دلتنگي
اما گريه باز
به درد نشسته بود.

از آن عصر ها است،
دوباره باز
جان ميدهد
بنشينم
و دست
پيوند چانه كنم
و ته نشين شوم
در اعماق گرم فنجاني
پر از خاطره
_________
١٠ جون ٢٠١٥
تورنتو