دل

دل که بشکند

غم جوانه می زند

از در و دیوار احساست

بغض می شکند

میان گلوی ذهنت

اشک سر می خورد

روی گونه روحت

می لرزد شانه های شخصیتت

آن وقت است که آه

آرام جان می گیرد

از اعماق وجودت

و نفس عالم حبس می شود

گوش جهان کر می شود

از صدای پای دلرحم ترین دلدار عالم

اینجاست که رها می کنی خودت را در آغوشش

و خیس می شود گونه ات

از عطر هوایش

و روزگار می سوزد در حسادت

و غم ذوب می شود در گرمای نگاهش