پندیات ، غزل ششم

صنما  چهره   به    اهریمن    دنیا    مَنِما
به   سرایِ    گذرا  ،  عرضِ    تمنّا    منما
.
زانکه این سایه‌یِ ابر از سر ما در گذر است
زیر  این سایه  مشین  قصد  به  سُکنا  منما
.
صنما دولت امروز چو جولانگه توست
خشت خامی است بنا تا به ثریا منما
.
همه  بردند در  این همهمه  از شاه و گدا
تو هم ای زاهد سیّاس ، تماشا منما
.
از  سرِ خوان  ضعیفانِ بلا دیده‌یِ دهر
نان  به  یغما   مَبر  و  جور   مُهیّا   منما
.
فقر  از  قامتِ  مردم  بکَند  خلعت دین
جامه ی کُفر  بر   این  جامعه  اهدا   منما
.
هوشیاران همه بر عُزلت خود مفتخرند
سفله  بر  مَسندِ  این  محتشمان جا منما
.
عالما   از   دلِ   آیاتِ   کتاب    عُشّاق
رأیِ بر نفْس بر این محکمه فتوا منما
.
ای  رحیلِ  یَم و طوفان  خروشنده‌ی  عُمر
هدفت    را     طلبِ    گوهرِ     دریا     منما
.
غرقه را کشتی طوفان شکن نوح خوشست
پنجه    در    زورق    بشکسته‌  ،  دریغا   منما
.
تو هم ای معتکف کعبه ز «ایمان» بشِنو
خون به دلها مکن و سعی مصفّا منما