بادبادک

خاطرات کودکی ها را شبی کردم مرور
من به دنبال تو می گشتم در آن افسانه ها
کوچه ی بن بست و رویاهای ما بی انتها
یادم آمد روی گلدان رقص آن پروانه ها
بادبادکهای ما در آسمان یادش بخیر
بغض می کردیم اما تا که نخ می شد رها
محو می شد بادبادک ناگهان در آسمان 
من برای دیدنش آهسته می کردم دعا
یاد دارم غرق شادی می شدم با دیدنت
شوق دیدار تو در قلبم طنین انداز بود
مینشستم با عروسکها کنار پنجره
عاشقی در قلب ما چیزی شبیه راز بود  
نوبهار کودکی ها را خزان در بر گرفت
سهم ما جز خاطراتی کهنه و کوتاه نیست
گاه گاهی اشک می ریزم به یادت من هنوز
آن که از شب های ما دزدیده نور ماه کیست؟