تنهایی و شب و ماه و من و قلم...

من دوست دارمت و ابراز آن خطا
این هجم ظلم بر من بیچاره گو رواست؟
طاقت نمیکنم این درد زنده را
دوری روی تو هم درد و هم بلاست
صبری بده خدااااا،نه صبر هم نده
این درد جانگداز را مردن فقط دواست
سرگشته گشته ام همچون بهارِ پیر
چون بذر خسته ای که درین بادها رهاست
حافظ بگو غزل که دلم خوش شود به تو
این درد نا نوشته ی من را بگو جفاست
تنهایی و شب و ماه منو قلم
سرچشمه ی شروع تمام قصه هاست
من دوس دارمت و ابراز ان خطاست
من دوست دارمت و این غم مرا سزاست
من دوست دارمت و دوست دارمت
من دوست دارمت این عشق بی انتهاست

 

پ.ن:هیچ وزنی نداره فقط حرف دل 🤕

من دوست دارمت، همین

۵و۳۰دقیقه صبحی که بیاد نمیارم چند شنبه و چه تاریخی از مهر ماهِ

تنها چیزی که یادم میاد صورت توعه...