ترانه دیوانگی تقدیم به عزیز ترین دخترم سمانه هروی

دیوانگی از خود بنمودم بهانه

تا بلکه به دستم برسد از تو نشانه

آواره میان همه ی کوچه با زار

بگرفته دلم ازغم دوری توبهانه

درشورجوانی که همان دوره عشق است

جانم به لب آمد براه تو یگانه

هر جاکه روی آواره تو خانه به خانه

دل میکشدم جانب سوی تو روانه

پر میکشم من مثل کبوتر بسویت

هروقت که دلم سوی تو کند نشانه

هر خانه که باشی همان منبع نور است

با روشنی حسن جما ل خانه به خانه

سمانه همان است همان یار وفا دار بیدل

شب تا به صحر چشم به راه تو گرفتار