مثنوی رَهِ آمال

سلام و عرض ادب جناب آذری نیای عزیز
چه قدر خوشحال می شوم وقتی اشعار دهه ی هفتادی های هم نسل خودم را می خوانم
بسیار عالی و خوش فکرانه می انگارید
تبریک می گویم عزیزم

قافیه را به خوبی می شناسید و مشخص است که با اشعار بزرگان گذشته و مفاخر ادبی مانوس هستید.
با اجازه چند خطی از عرایضم را سیاهه می کنم چون ذهن سیال و قلم مبتکرتان ارزش بیش از این ها را دارد:

از قافیه ی درونی بهره جستید .آن هم در یک مثنوی که واقعاً بسیار لذت بخش است.
زبان شعرتان کهن است که اصلاً ایرادی ندارد چون مضامینتان نو و تازه است.......اما مطمئن باشید اگر کماکان ادامه بدهید زبانتان به تدریج به معیار می گراید که حقاً رسالت شاعر امروز رسیدن به زبان معیار است و پایبندی به رسوم و انس با کهن سرایی بهانه ای بیش نیست برای گریز از حقیقت.

دلا دل مرده ی دردم چو چشم بی فغان سردم
چو بستانِ خزان دیده نیاسودم برِ وردم

من ار آهی کشم از خنده ی دنیا کشم شاها
اگر دردی چشم از خلقِ بی منطق چشم ماها
(بسیار زیبا بود.....تم فلسفی اش را دوست داشتم)

شبا شبگردِ تنهایم چو شاهی غرق غم هایم
چو آهن از سرِ داغی پیِ آبی ز دریایم

مصرع دوم عالی بود

اگر چون رویِ خود زردم وگر ناشکریت کردم
مریزان بر سرِ این مرد زمستان و خزان هر دم

*******************************
نقاط قوت و بهره جویی از لطایف و صنایع ادبی در شعرتان به آن جلوه داده است.

اما با توجه به وزن شعرتان:
(مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن)
(هزج مثمن سالم)
بعضی مصاریع از وزن خارج هستند:

من آن حبس گشته ی آزاد به بندِ یک قفس هستم
اگر از حرفِ مخلوقات غروبی در دلش خون است
خداوندا اگر از فقر چو خارِ بویِ زندانم
مگیر خرده به افکارم اگر چون دل پریشانم
درین ویرانه ی تزویر میان خلق بی تدبیر
خدا با این که غرقِ در کمم احساسِ غم نمی کنم
چو با توام برِ خلقی سرم را خم نمی کنم
اگر شرمگین و بی دینم اگر لایق به سرگینم
اگر گویم بدین منوال بدان حرف ها چه بسیار است
******************************
برایتان آرزوی موفقیت دارم و مطمئنم که با این استعداد به شرط پرورش و اعتنا به آن حتماً بیش از پیش خواهید درخشید

در پناه حق
و
در اوج باشید