ـــ.ـــ.ـــ
ای شمع کربلا همه پروانه سوختی
در عشق خویش از خود و بیگانه سوختی
از جان فشانی یکه براه خدا کردی حق را به پا کردی حق را به پا کردی
تخم باطل را پاک تو در لانه سوختی
مغرور یزیدیان بودی در کاخ عیش خویش گویا هستی همیش گویا هستی همیش
کاخ یزیدیان را چه مردانه سوختی
بشکستی چون خلیل بتان ظلم و جفا ای شاه کم سپا ای شاه کم سپاه
بتهای ظلم در همه بتخانه سوختی
بیباک و تشنه کام به میدان کار و زار با صدها افتخار با صدها افتخار
جباران زمان همه مستانه سوختی
چون کشتنت غریب به صحرای نی نوا شمران بی حیا شمران بی حیا
ایشان به هردو گیتی غریبانه سوختی
با سینه صدچاک به دیدار دوستان ای شاه شدی روان ای شاه شدی روان
سینه ز دوستان و ز جانانه سوختی
بر تخت خود یزید خوش و ظلم و جبر بود بس ظلم ها نمود بس ظلم ها نمود
شاهان ظلم را تو چه شاهانه سوختی
گر خیمه ها بسوخت اسیر شد عیال تو نالم به حال تو نالم به حال تو
ریسمان اسارت به تن و شانه سوختی
آید ز بهر دوست هر چه زیبا و نیکوست ما را که غم اوست ما را غم اوست
قلب حبیب یار محبانه سوختی
ـــ.ـــ.ـــ