رستاخیز یک فریاد...

با واژه ها ی  شعر سپیدم

زمان را با عقربه های ساعت دار میزنم

منم قاتل زمان

تنها بودن  کمترین مجازاتم...

دفتر ی دارم

هم جنس یک درخت

قلم در دستان اندیشه ام

گاهی به لبخند می نویسم

 تا کودکانه ام

تا شور عشقم

تا شادمانه ام

گاهی خودم را از من بیرون می آورم

و میله های زندانی را نشانش می دهم

در پشت آن مرگ  سرخ شقایق هاستکه

وگاهی در دور دست

پرنده ی آزادی را می بینم

 نمیدانم دور می شود یا نزدیک

با شک می نویسم...

شعرهای سپیدم

 در شب های سیاه جان میکنند

ومنتظر رستاخیز یک فریاد ند

احساسم بر زمین افتاده

نه زنده به گورش نکنید

نبزش هنوز میزند...

سعید مطوری / مهرگان