وهمِ عریان

ماه رویای تو بود.

.....

عشقِ تو بود ...

و به نورش در تو ،

 همچو نیلوفرِ وحشی...

 که به دیوار گلی درنظرت می لغزید،

در گذر از پسِ یک کوچه ی تنگ و تاریک ...

روشنی بخش قدمهای تو بود .

و ندر این ساعتِ شومی ،

 که نفس در پس یک شانه به گوشم پیوست ،

ماهِ تو ،

 برکه ی ....

پر شده از اشکِ مرا روشن کرد .

آسمانِ شب تو روشن شد ...هِه.

آسمانِ شب من ...

واااای که تاریکه هنوز ..

سایه ها بیدارند .

وهم ، عریان  شده از این شب تار .

نورتیغی که ز یک خنجرِ در قافیه بگرفته قرار..

تیزیش را چو یکی خنده ی ترس

بر تمامیِ وجود من و مهتابِ دلم

ریخته است .

زوزه ی گرگِ چموش…

شیشه ی جامِ دلم میشکند .

چشم را میبندم ....

تا رَوَد  خاطره ام  از کوچه .

تا فراموش کند مانده یکی خسته ی شب

در پس این کوچه.

در پس این رویا .

1390 مرداد و شهریور