ــــــــــــــــــــــــــ ۹۶/۳/۶ ـــــــــــــــــــــــــــــ
گرچه خوار شماری وندهی هیچ بهایم
ندهی ازقید بندگی هیچ رهایم
راه ندهم از تو کینه بدلم
همچنان میدارمت سرای منزلم
دلم به طمع به نگاهی چشم ندوزم
ز دانش چراغی به جهالت برفروزم
بپوشم لباسی برسم کبریا
عریان کنم تن را به رخت ریا
تنم عاری ازهر آلودگی
دلم تهی ازهر دل مردگی
برای دوست داشتن مهربانی کنم
چنگ به چنگی زنم وشادمانی کنم
جائی ندارد به خودپرستی دلم
ازنسل نیکانم وخوش اب وگلم
به مهردانش روشن است دلم
چراغی است راهنما تاره منزلم
گرچه چو آهن به کوره بگداختنم
زره ای به آلودگی نگیرد تنم
آن که با کبر وریا گوید سخن
جائی ندارد هیچ درین انجمن
خوش است نوای آبشاران
که جمع شده آبشار از ریزش باران
دلم تنگ است برای نگاهت ای دوست
که توتیا کنم بچشم خاک پایت ای دوست
توپاک واز پاکان پاکیزه تری
توبمان ای کز مهتران برتری
از آن گفتن که اگآوازه ندارد
بذرسخن مپاش که ثمر ندارد
ــــــــــــــ ــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــ ــــــــــــــ
اشعار خوبی از شما خواندم
موفق باشی