عشق به سفر

عشق به سفر 
سفر آدم را عاشق می‌کند، عاشق که شدی، ناز می‌کند، نازش را که خریدی فرار می‌کند، دنبالش که رفتی، پیدا می‌شود، نزدیکش که می روی، قایم می‌شود، صدایش که می‌کنی جواب می‌دهد، ردش را که می‌گیری محو می‌شود، دلت که گرفت، پیدا می شود، پیدا که شد، عاشق می‌شوی، عاشق که شدی، ناز می‌کند، نازش را که خریدی، فرار می‌کند ... این فراز و نشیب، فولاد 
را آبدیده می‌کند، آدم را پخته می‌کند، عاشق را عاقل می‌کند. عاقل را دیوانه تر شاید ......
مسافرِ جاده‌های طولانی یاد می‌گیرد دیر دل ببندد، زود دل بکند. به جای کینه شادی جایگزین میکنی ......همه چیز در گذر است، جاده مدام ترانه رفتن می‌خواند، مجالی برای عشقبازی نیست، اگر هم باشد، چقدر دل کندن سخت است. بخشی از وجودِ آدم انگار جا می‌ماند، بغضِ بسته می‌ترکد و عاشقِ عاقل، راهش را ادامه می‌دهد. عاقل دیوانه دیوانه تر به دنبال پیدا کردن خود به جستجو می‌رود، به کجا؟ خدا می‌داند، مسافر فقط رفتن را بلد است. جاده‌ نیز دفتر خاطرات مسافر است، با هر قدم می‌نویسد، با هر قدم امضاء می‌کند. با هر قدم حرفهای ناگفته دلش را بیرون میریزد ... دل بی‌تاب است و بی‌قراری می‌کند. یاد گرفته است دوست بدارد عمیق، اما دل بکند زود. چقدر درد دارد، چقدر سخت است. مردِ مسافر بغضش همیشگی‌ست اما لبخند می‌زند، مرام مسافر، لبخند دائمی ست ...کمک به همدیگر است و امان از تنهایی که می‌سوزاند، تب می‌شود، غلیان می‌کند، فریاد می‌زند، فوران میکند سکوت می شود. ابرها، شعرهای نگفتهء مرد مسافرند، معلق و بی‌صاحب، نرم و بی صدا. زمین، مسافرِ عاشق را شیدا می‌کند. درخت‌ها، کوه‌ها، رودها و دریاها، دشت‌های بی‌انتها و آبشار‌های خروشان، جنگل‌های سبز و جاده‌های پر پیچ و کویر ...دریاهای پر تب وتاب، مسافر را دیوانه می‌کند. اینجا همه از جنس هم هستند همه امدند تا بیاموزند ...روح، درون سینه بازوانش را باز می‌کند، داد می‌کشد، چیزی درون مسافر قیام می‌کند، نعره می‌زند، آی آی آی آدم ها که نشسته اید بر ساحل رخوت و تردید، بس است ! برخیزید ننشینید بر سکوی ایستایی و سکون، حیف که نمی‌دانید، وای که نمی‌بینید، افسوس که نمی‌فهمید قدرت خدا تا په حد بیکران است ...افسوس که نمیدانید زندگی چقدر زود گذر است ...
بیایید عاشق باشیم و مسافر و سفر کنیم تا سرحد عشق و جنون و کمال مسافران رهرو زندگی
رعنا ترکمانیان افشار متخلص به رها