مرحم

آسمان آبی قصه ها در غباری دفن میگردید
شاخه های سبز نرگس در هجوم باد میلرزید
سرو هم گرچه در استقامت شهره شهر است
در حصار خشم طوفان بخود چون بید میلرزید
ناخدا در عرشه کشتی امیدمان با ترس میگفت
من بامید گریز از این تلاطم میکنم تردید
شقایق هم دگر آیه یاس میخواند به لبهایش
عاقبت آن سیاهی زنگانی را از دلش دزدید
گرچه من هم قلم بر کاغذی موهوم میسایم
قلب من در خیال ساحل آرامشش،آرام پوسید
مرحممی کز برای التیام زخم و دردی بود
دگر او را در این مه سنگین نمیشد دید
سمیر آبشار