نکته های کنج منقار

ناز مُشتی رو نمود و رفت خروار آوَرَد
محشری بر پا شود گر ناز بسیار آورد

پیش چشم اهل دل تا زلف خود را وا کُند
هر یک از آن تار مو ها صد گرفتار آورد

می کند الکن جمالش اول ِ ره نطق را
بعد از آن بیخود ز خود در مدح و گفتار آورد

یارب این سیمین تن ِ ابریشمین گیسوی ما
در ستایش کم نمانده دل به اقرار آورد

ناز او در هر قدم دل را چنان شیدا نمود
کین دلم مجبور شد رو سوی ِخمّار آورد

ما که داده ایم دل ، تقدیر  ِدل در دست اوست
مست با خود بُرد دل ، باشد که هشیار آورد

بی خبر از حال ِ یار و روزگارش نیستم
هر سحر ما را صبا زان کوی اخبار آورد

رو گشاده باید اینجا بهر استقبال غم
شاید این غم با خودش یک روز غمخوار آورد

عشق آن نَبوَد که با غم گشته مأنوس و عجین
کرسی میل است آنکه غم در این کار آورد

شور منصور از دل آید نی ز تقلید عمل
پنبه کاری کی سر حلاج بر دار آورد

هان رضا آگاهی کس رهگشای غیر نیست
ورنه بلبل نکته ها از کنج منقار آورد