گفتن رفته ازيادم

شدم وامانده ،  ازتكراربي معنا وبي حاصل

كه تنها خاطرات كهنه ام جا مانده دراين دل

صداي تاروتنبورم فضا را كرده غم سوده

كه زخمه ميزندبرآن همين دستان فرسوده

رميده ازبرم ساقي ازاين سازي كه من دارم

كه با آن دردل ميخانه ،  غم باغصه ميكارم

من ازاين دخمه بيزارم كه تَنگ وُبوي غم دارد

پريشان حال عشاقان ازاين سوزي كه ميبارد

قلم چسبيده بركاغذ ، غزل ازدرد خودگويد

هرانچه نقش ميبندد درآن شادي نمي جويد

بسان تركشِ خمپاره دل سوراخ وُپردرداست

دلم بي روح وُپژمرده خزاني گشته وزرداست

چنان خالي شدم ازشعروشورعاشقي ديگر

كه ماندن، كارمن جزرنج وُتنهائي نشد بهتر

دگر فريادبي دادم ، چراخود رابه غم دادم؟!!

شده خونابه اي اين دل كه گفتن رفته ازيادم