آدم برفی

دست در  دست ِ هم از پیچش ِ رود 

می دویدیم و  رسیدیم به باغ

کنج ِ آلونک ِ چوبی با عشق

سوز ِ سرما ,  من و  تو ,  چایی ِ داغ


با تماشای ِ تو ,  سرما هیچ است

محو ِ مویت شده ام ,  عاشق وار

برف ِ در دست ِ خودت را نا گاه  

می زنی صورتم و  پا به فرار  


می دویدی و  به دنبالت شاد  

با لباسی پر ِ برف افتادم

خنده ها کردی و  گفتی تسلیم

خنده ها کردی و  من دل دادم  


برف هر لحظه به شدت باريد  

شد سپيد آن همه گلزار و  درخت 

ما ولي در پي  آدم برفي 

بافتي دستكش و  بر تن رَخت  


می دویدیم به سوی خورشید

می شدیم کوچک و  کوچکتر باز
 

ناگهان ساعت ِ کوکی زد  زنگ

که پگاه ِ دگری گشت آغاز


حیف چون آن همه جز خواب نبود

اي شبانگاه ,  چرا سر رفتي  

شب ِ ديگر تو به خوابم داري  

چادری مخمل ِ آبی نفتي