عبور پاییز

در عبور پاییزت ، برگ خنده می ریزد

آسمان هجرت پر ، از پرنده می ریزد

خرده های احساسم ،با درشتی طبعت

بین چه ساده چون چوبی ، زیر رنده می ریزد

جهدم از پی وصلت ،شهره کرده نامم را

کی عرق بدین شهرت ، از دونده می ریزد؟

گفته ای مکش مویی ، در فراق من از خود

غم مخور که در هجرت ، مو نکنده می ریزد

در قمار این هستی ، بی بی دلم گشته

غیر دل کنم حکمی ، او بُرنده می ریزد

کی برنده برخیزی؟ گرچه ساده می بازم

چونکه تاس عشق اینجا ، بی بَرنده می ریزد

فارغم ز آز خود ، وز نیاز خود حتی

زان خدا که بر جانها ، گرد ِ بنده می ریزد

از رضای خود مستم ، خویش من شد از دستم

تازگی ببین کز من ، خاک ژنده می ریزد