سپاس

مینوشتم از تو

از خنده های بیخود

از باران

در حیاط رو به تراس دلتنگی های اتاقم

شانه به شانه ی باران قدم میزدم

خیل شب بو در سکوت بوستان رقصیدن گرفت

مینوشتم از تو روی دفتر تنهاییم

مینوشتم از تو و بی تابی های زندانی دلم

از سکوتش که شیدایی بی آر بود

ناگهان آهنگ دلم به رقص آمد

و

از روی کلک روح دلقکش را به جانم انداخت

میخندید

میرقصید

خندیدم و راهم را ادامه دادم

فهمیدم تمام خودم را هر شب و روز بازی میکنم

روی صحنه نمایش زندگی

فهمیدم حتی اگر تنهایی مرا تنها بگذارد

در کوچه های صبح و سرد منفی هیچ درجه

دور از همه

تنها با شالی پیچیده بر گوشها

به پیشواز طلوعت می آمدم

و

با خطی خوش

اسمت را نقش آسمان مینوشتم

بی وفاااا نگاااره من میخواندم و صبحم را شروع میکنم

میدانم

میدانم برای من طلوع کردی

چشمانم زیبایی ها را روی بوم نقاشی در معرض دید همه میگذارد

کسی جز خودم داور نیست

میبینم بیصدا لبخندشان را

میخندم

باااز هم بیخود

ولی باز کودک درونم برایم لالایی میخواند

بیخیال از بودن در دنیای زمینی ام میکند

غرق در رویاهای آسمانی میشوم

و

با هر دستی که بر موهایم میکشد

ابرها را کنار میزند تا حضورش را باور کنم

و

آرام بگیرم و لحظه ای بخوابم زیر لحاف قهوه ای

شب با آرمان بیصدای کودکانه خواب میبینم

خواب میبینم

دستان کودکانه من اوج گرفته به امتداد آسمان

یک دسته گل سفید میبرد به جشن عروسکها

در امتدادی مبهم

در کوچه های بی انتهای خاطره ها

شب بوهای جدا در باغ

در طلوع عشقی دگر

شب با آرمان بیصدای کودکانه خواب دیدم

خواب دیدم

اما نه آن خواب کودکانه دیروز

نه آن خواب که دیو سیاه در مقابل دستان خالی من....

ترس از آن که توسط یک دیو کشته شوم و ناگهان بیدار میشوی

یا زیر پایت خالی میشود...

نه...

راه می افتم

به سمت یک جدال و جنگ

یا میبرم

یا کشته خواهم شد در مقابل دیو سیاه

در یک جنگ تن به تن

خدایا منم کودکی که تو خود در وجودم گذاشتی

مرا دریاب

غریبه نیستم

آشنااام

بگذار دوباره بدوم

پرواز کنم

صدایم را بشنو

دستهایم خالی و دلم پر خواهش

میخواهم احساس وجود کنم

احساس بودن

بگذار بار دیگر متولد شوم

تورا سپاس میگذارم

سپاس

کاظم وظیفه شناس