شروع تازه

درود بانو لیلای عزیز
شعرتان مثل همیشه بود . سرحال و سرزنده . ولی مواردی بود که شاید گوشزد کردنش خالی از لظف نباشد و باعرض پوزش مثل همیشه :
لغزش وزنی در شعرتان مشاهده نکردم و شاید غفلت از بنده بوده و دیگر دوستان متوجه شده اند ولی به صحت آن اشاره ای نداشته اند . استنباط وزنی بنده از وزن این شعر \" مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن \" بود که همه ی ابیات صحیح اند و احتمالا وزن تخصصی شماست.
مورد دوم که می خواستم عرض کنم برمیگردد به اشاره ی استاد شیخی \" دیوانه \" . لذتی دارد غیاب معشوق در خلوت عاشق که چیزی گواراتر از آن نچشیده ام و البته نظریست کاملا شخصی و در راستای دیدگاه استاد دیوانه \" طعمی که در فراق می توان چشید صد البته در وصل نمی توان یافت .\"
و آخرین مورد و شاید از همه مهمتر
کوهم به کوه می رسد ای دل! بتابد آه
از پشت کوه فاصله ها ، آفتاب تو
من با تو جمع می شوم و کم نمی شود-
چیزی از عشق ما دو نفر، با حساب تو
دو بیت سروده اید و به نظر بنده شاکله ی شعر را از آن حالتی که داشت و پیش می رفت متلاشی کرده اید .
در بیت کوهم ...
ضعف تالیفتان به قدری واضح است که هر گونه از عهده ی دفاع آن برآیید برای بنده قانع کننده نخواهد بود و نخواهد بود و نخواهد بود پس قضاوت با مخاطبان و دوستان دیگر که می خوانند .
در بیت بعد به قدری واژه ی \" عشق \" را بی محابا و سست به مسلخ شعرتان کشیده اید که اصلا هرچه نگویم بهتر است . فقط یک نکته البته باز هم شخصی و باز هم پوزش
\" عشق \" را اگر به مسلخ شعر می کشید حسابی سیراب کنید . آماده کنید . کلاه سرش بگذارید و سرگرمش کنید گولش بزنید که تندی تیغ سلاخی را حس نکند . آن وقت می بیند چه زیبا و بدون دست و پا زدن جان می دهد و روح می بخشد .
اگر این دو بیت را یا می پروردید یا حذف می کردید ، نفس نمی زدم و سر تعظیم فرود می آوردم در عبادتگاه غزلتان ولی افسوس ...
عزت زیاد

درود بر شما
با فرصتهای زیادی که دارید آینده از آن شماست