بریده ای از یک منظومه

بریده ای از یک منظومه

 

 

 

درد،  مــا را آسمــانی  کــرده است

نــام،  مــا را جاودانی  کــرده است

 

از نهــاد ِ مـا  بَــرآمــد :  دود   دود

کارِخود خواهد نمود این رنگ  زود

 

کوه ِ مــا  آتش فشــانی  گشتــه است

حرص در ما  بایـگانی  گشتــه است

 

فقر ما فخر است چون  مولا علــی

یاعلــــی  و  یاعلــــی  و  یاعلــــی

 

سینــه ی ِ مـا هست مـالامـال ِ  درد

نقـش هـا  داریـم  از سِــریـال ِ درد

 

وامـــدار هیـچ کـس  ما جـز خــــدا

نیســتیـــــم  از اشـقیـــا  و  اغـنیـــا

 

معتـدل هستیم دور از هرج و مرج

تا کنیـم از بهر ِ خود ما کسب ارج

 

خود ستـایی نیست در قامـوس ِ ما

نیست مـا را  هیــچ کـاری با  ریـا

 

گفتــه باشــم، آبــرو را  بهــر ِ نان

حفـظ  بـایـد کرد نــــزد ِ  نـاکسـان

 

مـا علمــدار ِ صـداقـت پیشــه ایم

با صداقت نیز از یک ریشــه ایم

 

صبــح ِ ما  با  یاعلـی آغـاز شــد

شــام ِ  ما  با  نام ِ او احراز شــد

 

قولمان قول است گردن می دهیـم

ما صـلابت را بـه آهـن می دهیـم

 

کی همی کُـودن کنیـم ارباب ِ خود

یا که آنهـا را  کنیـم اصحاب ِ خود

 

عشق در دامــان ِ مـا مـأوا گـرفت

مهـربـانـی در دل ِ مـا  جـا گـرفت

 

چشم ِ خود را بر حرامی  بسته ایم

شیشـه ی ِ نـامَـردمـی  بشـکسته ایم

 

در مَـرام ِ مـا دورنـگی نیست نیست

خصلت ِ ما ساده بودن، سادگی است

 

سفره ی غـم های ِ ما چون پهن نیست

عـزّت و نامـوس ِ ما  در رَهـن نیست

 

مهر هر کس را به خود جلب کرده ایم

شکوه کردن را ز خود  سلب کرده ایم

 

پُــر انــرژی وقف ِ مَــردم  گشتــه ایم

مـا پنـــاه و  سقـف ِ مــردم  گشتـه ایم

 

هـر کسـی از مـال ِ دنیـا غافــل است

او یقینـن اهـل ِ فضــل و عــادل است

 

معنـــویت  را   کُـنـَـد  سنــگیــن تــر

کپــــه ی ســرمایــه را  پــاییـــن تــر

 

هرکجا دیدی کسی قارون شـده است

از حریـم ِ معنــوی بیرون شـده است

 

مــا  نمــی نـالـــیم از درمـانــدگــی

چون که مشغـولیــم بـا سـازنــدگـی

 

حالیـا مشغــول ِ هر چیـزی شــوی

می شــوی تو در همـان وادی قوی

 

بار ِ مالی چونکه سنگین می شـود

سفـره آنگاهی که رنگین می شـود،

 

بـار ِ دانـش را  سبـک تـر  کرده اند

خویش را درحکم ِ یک خر کرده اند

 

قـدرت هـرکس که افـزون می شـود

از حــریـم ِ صبـر بیــرون می شـود

 

زیـور ِ انســان همــی  بـاشــد هنــر

باشــد انســان را هنـر چون تاج سر

 

از هنــر بهتـر نبــاشــد در جهــــان

هیــچ گنجی در زمیـــن و آسمــــان

 

نیسـت قــدرت یا تــوانـایـی، هنــــر

بلکه باشـد همچـــو آقـــایـی، هنــــر

 

راستی،  بـار ِ درخـت ِ عقــل هست

آنکه جز حق را بگوید، هست پست

 

هیــچ میــراثی نبــاشــد  بـه ز ِ  آن

راستی کــن پیشــه  ای صاحبقـران

 

مملـکت را مستـقــل خـواهـد نمــود

مـردمـان را اهـل ِ دل خواهد نمــود

 

راستــی، آقــائـی ات افــزون کنــد

رشوه، قاضی را همی مجنون کنــد

 

در جهـان هرکس قناعت پیشـه شــد

اهـل ِ فضل و دانـش و اندیشـه شــد

 

هر کسـی باشــد مُـولِّــد،  زنـده است

هرکه شد مصـرف کننــده  بنـده است

 

حرص ورزیدن به شُـهـرت پستی است

عـاشقـی هـم،  شــاهـکـار ِ  هستی است

 

هرکسی شــد دوست دار ِ پول  و پُست

در مصـائب می شـود  چون بیـد سُست

 

چـون اســاس ِ زنــدگـانـی دانـش است

علــم و دانـش مــوجـب آســایـش است

 

سنـگ ِ غصبــی را  ز خانــه دور کن

دیـگـران را  همــچنــــان مــأمـور کن

 

چـون که دیــدی خانــه ات تخریب شد

سنـــگ ِ غصبـی  عـامـــل ِ آسیـب شد

 

هرکه راضی شد زخود، مغضوب گشت

نـزد ِ چشـم ِ دشمنــان،  منــکــوب گشت

 

اعتبــــار ِ  آدمــــی را   کــــــم کنـــــد

شهـــره اش در عـــالـــم و آدم  کنـــــد

 

خودپسنـــدی خلق و خــوی نــاپسنـــــد

خودپسنــــدان جملـــه باشنــــد آزمنــــد

 

               سال ۸۰