برف سیاه

( برف سیاه )

از پشـتِ پنجـره
بـرف را می نگـَرم
بـارشِ بـرفِ سفیـد
گـر چـه سفیده رنـگِ بـرف
امّـا !!
مانندِ بخـتِ مـن
می بینمـش سیـاه !
چـون بـا بـارشِ بـرف
بـسته میشُـد
راهِ کوچـه های تنـگ
آنگـاه
بـرایِ پـدرم
آغـازِ دردِ سـر بـود
پشـتِ تپـه هایِ بـرفِ کوچـه ها
تنهـا وسیلـه ی
در آمـدِ زندگیمـون
گـاریِ کوچکمـان
پشـتِ کوچـه ی مسدود
نشست
ــ ــ ــ ــ

بیچـاره پـدرم
مدتـی در سـرما
بـا دسـتِ یـخ زده
میکـرد سعـی و تـلاش
تـا بـاز کُنـد راهِ عبـور
سُرخ میشـد
دسـتِ پینـه بسته ی زبـرِ پـدر

ضمنا
بـرای خارونـدنِ پشـتِ بچه ها
بهتـریـن گزینـه بـود دسـتِ بـابـا
ــ ــ ــ ــ

پـدرم مـی آمـد
شبـها دیـر بـه خـانـه
پـدرم مـی رفـت
صبـح ها زود زِ خـانـه
وقتیـَم مـی آمـد
بجـُز مـادرمـون
خـواب بـودیـم همـه
صبـح هـا زود هنگـام
تـویِ سرمـایِ زمستـون
رفتـه بـود

چشـم بـاز میکـردم و میـدیـدم
رخـتِ خـوابِ خالیَـش
آرام
میخـَزیـدَم بـه سـوی
رخـتِ خـوابِ بـابـام
آن مُتـکا ، آن پَتـو
گرمِ گرم بـود هنـوز
بـویِ بـابـا رو میـداد

قـدر بایـَد دانسـت
قـدرِ ایـن فـرشته هـای
سیـبـیـلــــــو


تقدیم به پدران زحمتکش

حبیب رضایی رازلیقی