عروس شب

بدین بزم عروس شب من از لبخند معذورم
بسیرت آذرم سوزد بصورت شاد و مسرورم
تنم افسرده و جان مدحت اذکار می پوید
به عزلت چون نشینم یار پندارد که مغرورم
زبان بر لب نهم شاید ز یاوه کام بگریزد
دهان پروا نمیدارد که بر کم گویی مجبورم
بسفتم سنگ هندو تا ره جیحون رها گردد
مر از بابا ندا آمد کزین رو پاک مجذورم
نمیفهد کسی حرفم فقط سر بربجنبانند
میان دوستانم غربت است و از همه دورم
زمین کال را تاب خروش رعد اخگر نیست
بلندا زیبدم لکین به پست چرخ مشکورم
زمان زد بر زمینم تا خلد خاری بتن از کین
کرم دست کرامت داد کاندر عهد منصورم
چکید خون از میان خامه بر وجه مقوایی
که بر بوسیدن حسنت ز کوی یار مامورم
خطر چون وارسد بر تنبک هشدار برکوبم
خلد خار ملامت کزچه مستم وزچه مخمورم