کوچه های کفر

هرشب به جان خودم طعنه می زند
برگریه های بی ثمرم خنده می زند
می خواهد ازتمام وجودم رهاشود
زآن روبه آسمان نگهش،نعره می زند
ازپشت پلک خیس خودم بهرالتیام
آبی به آتش دل پرغمزه می زند
کمبودهای دوره دوره ی اوراکسی ندید
بابغض درگلوبه خداشکوه می زند
ازشاخ وبرگ درخت امیداو
هرساله صدعلف هرزه می زند
ازقبض بی شماردرونش تلاطمی ست
صداشک،شب بگردسخن ضجه می زند
باناله ای کبودبه بالانظرکند
گویابه یارصحبت بی پرده می زند
برپشت می نگرم،ای وای بردلم
درکوچه های کفرببین پرسه می زند
(شبگرد...)