شعرهایم

وقتی از خود بیخود میشوم و احساسم در مطبوع ترین باغ های ذهنم قدم میزند، مرا سرشار می کند از واژه های زیبایی که فریاد نوشتن را درون من زنده می کند و محو میشوم درون قدرت کلماتی که مرا محصور زیباترین احساس میکنند.و سر آغاز خلق یک حس پاک میشوم و صفحه های سپید دفترم آغوش باز می کنند برای قلم سیاهم...شروع میکنم و آرام آرام قدم می گذارم درون ساحلی که مرا تهی خواهد کرد از دریای خروشانی که ذهنم را از بدی ها پاک می کند....و خودم را رها میسازم در اعماق وجود شعرهایم که مرا غوطه ور میسازد در با احساس ترین ساعت های زندگیم...ساده خود را لای دفتر سپیدم آب میکنم و تا سیراب کلمات نشوم شعرم کامل نمیشود...و همواره پایان شعرهایم سرآغاز حس زیبای دیگریست که مرا به صفحه ی سپید دیگری وسوسه میکند...و من همچنان در زیباترین لحظات زندگیم،شاعر می شوم....