قصیده فاطمیه

رمز آغازين خلقت فاطمه است
مظهر مهر و محبت فاطمه است

هر نفس دم مي زنم از حبّ او
مادر پر مهر امّت فاطمه است

شيعه اش روز جزا آشفته نيست
شافع روز قيامت فاطمه است

مه اگر تابنده اي زين خاطر است
تابش خورشيد رحمت فاطمه است

اي علي گر خسته اي غمگين مباش
مونس شبهاي غربت فاطمه است

چشمه ي كوثر عجب بخشنده است
ناجی و نور هدايت فاطمه است

عاشقان پروانگاني گرد او
برترين اعجاز خلقت فاطمه است

گر به راه راست خواهي زد قدم
عارفا! راه سعادت فاطمه است

اي بشر گر طالب جنّت بدي
صاحب مفتاح جنّت فاطمه است

در جهان همچون گلي ديگر نبود
شه گل بستان عترت فاطمه است

دشمنان همچون كهي ناچیز و خرد
هيبت و كوه صلابت فاطمه است

جز علي هم كفّ او پيدا نشد
رهرو راه ولايت فاطمه است

مكتب شور و شجاعت را شناس
اوّلين استاد غيرت فاطمه است

سرو خم ديدي؟ كنون آنرا ببين
اسوه ي صبر و متانت فاطمه است

گر رسيدي خدمتش اين را بدان
منشأ بحر كرامت فاطمه است

علم جويي؟ نزد او گنجينه است
معدن علم و درايت فاطمه است

در گلستان نبي چرخي بزن
جلوه ي پاك صداقت فاطمه است

خواهرم از حجب او الگو بگير
مالك درياي عفّت فاطمه است

كن گدايي نزد مادر ای پریش
مرحمت،جود و سخاوت فاطمه است