مشکوکم

من به من مشکوکم به همین درد عمیق به حضور شلاق جرعه ی خون رقیق به خدا مشکوکم و به سرمای شبم غم در پرده ی پوچ و به گرمای تبم به خودم مشکوکم که چرا میگویم که چرا میخوانم که چه را میپویم به هوا مشکوکم که چرا میگیرد و چرا فاخته ای بی صدا میمیرد به زمین مشکوکم که چرا میگردد میرود سیصد روز باز برمیگردد به تو هم مشکوکم تا رخت را دیدم مثل یک سیب درشت حسرت برچیدن به خودم مشکوکم به خدا مشکوکم به تو هم مشکوکم به هوا مشکوکم چه کنم با این شک چه کنم با پرواز تا کجا رقصیدن با نوای این ساز و به این مشکوکم که چرا دود شدی که چرا ساختی ام بعد نابود شدی به همین شعر کرخت خط به خط مشکوکم نه به این شک هم من تا ابد مشکوکم! هیربد