حلق آویز

کنون که مستم از بویت بپوشان لااقل رویت
که حلق آویز ذهنم شد طناب تاری از مویت
تناقض می نماید بودنم با تو بدان سان که
مدامم نشئه می سازد خمار چشم جادویت
دراینجا که امید دیدنت در روز روشن نیست
چراغان می کنی شب را مگر پیدا کنم کویت
چه جای لاف دریا و نهنگ و کشتی و طوفان
برای این پر کاه اسیر چنگ یک جویت
گرفتارم به کابوسی که جا ماندم هراسان از
تمام جاده هایی که شتابان می دود سویت
شود روزی، تمام نامرادی های عالم را
بگریم یک دل سیر و نهم سر روی زانویت