روا مدار! (غزل)

مبـاد بـر دل نـرم  تـو  سنگ تــــــر  بـشوم

مخواه در صف عـشق تـو  لنگ تــر  بشوم

تــو مـاه شو  وَ  دوبـاره  مـرا  به قلّه  رسان

مگـــر به شوق  وصالت   پلنگ تـر  بشوم

بتـاب  رنگ  ِ سیاهی   ز  روی  من   ببـری

که  در  اواخـــر  عـمرم   قشنگ تــــر  بشوم

بگیـــر  خستگی ام  را  دوباره  از   دل  پیــر

برای  از  تــو  نوشتن   زرنگ تــــــر  بشوم

روا مــدار  شبـــی  را   بـدون تـــــو   سپرم

که  در  دو راهی  ِ آلــوده   منگ تــر  بشوم

چـقـدر  دُم  بتـکانـده   بــر آب  بـوسه  زنـــم؟!

مــــــرا   ز  بــرکه  درآور  نهنگ تـر  بشوم

بـــهار ِ من!  سفـری کن  به  ریشه های دلم

جوانه ها  زده  خوش آب و رنگ تر بشوم

ز باغ  ِ صلح  ِ بهشتم ، چنین که خشکیدم

مجوی  فصل خزانی  چو جنگ ،  تــر  بشوم

اگــــر  بـه  سبـک زلالت   گشائــی ام  سینه

نـه پُر  ز  غصّه  بگـردم  ،  نه  تنگ تر  بشوم

بکش  به  جانب آغـــوش گــرم  خود ، باری

دل از  غـبار  بشویــــم   قشنگ تــــر بشوم