شبی من هم خواهم رفت

با من بمان زندگی
تا وقت رسیدن فصل رهایی و
روشن شدن چراغ آزادی
من هم عاقبت خواهم رفت
در فصلی به سردی زمستان و
شبی به بلندای یلدا
در وسط کوهستانی پوشیده از مه و
هجوم دانه های ریز و درشت برف
و خواب آلودگی راننده ای خسته از روزگار
در جاده ای لیز و
صدای ترمز کشداری
و برخورد وحشتناک ماشین ها
در امتداد
مسیری تا خود قبرستان و
پس از آن دیگر
بخاطر سرفه هایم
از من توضیح نمیخواهند و
کسی نیست
ذهن های خاموش را روشن کند
من هم عاقبت خواهم رفت
مثل دیروز که
هیچگاه بر نخواهد گشت ..
شاعر : عبدالله خسروی ( پسرزاگرس)