گله

از سرنوشت خود گله دارم چنانکه مپرس                               بیزارم از همه عالم چنانکه مپرس

از بس زغم سروده و غمگین نشسته ام                          دیگر رمق نمانده زحالم چنانکه مپرس

گویی دراین جهان بجز اندوه روزگار                          سهمی دگر نمانده به جامم چنانکه مپرس

شب خلوتی به من آورده از سکوت                               از غم دگر گشوده زبانم چنانکه مپرس

مهمان ماهم و بنهم سربه دامنش                               این سفره دلم بگشایم چنانکه مپرس

باران اشک من از ابر چشم من                               سیلی چنان روانده دمادم چنانکه مپرس

آیا بود کسی که نهد مرحمی به دل                        این غم زدل گرفته نشاطم چنانکه مپرس

سیلاب پرتلاطم اندوه روزگار                                       دیگر نموده خانه خرابم چنانکه مپرس

ازشعله های سوز دل بی نصیب من                           آتش گرفته خرمن جانم چنانکه مپرس

                                                                                                                 غمین