پرستوی خیال

عقلی که نه درفکرتوپرپر شده باشد
پیغمبرقومیست که کافرشده باشد
تاریخ پرازمدعیانیست که ناحق
درخون خودازعشق شناورشده باشد
پرواز کند باز پرستوی خیالم
بر شهر مرادی که مقدر شده باشد
انگار همه دست به دستند بتازند
هرجادلی از عشق که بدتر شده باشد
سردرگم خویش است غریبی که دمادم
چشمش که به خون جگرش تر شده باشد
بر لوحه عشاق نویسید طلاکوب
عقل است که در دایره عشق به اخر شده باشد