یادش بخیــر آن روزگار
آن روزهـایِ چون بهار
با دوستان خوش بوده ایم
بدجور دلخــوش بوده ایم
اما زمــان فـوری گذشت
کوهِ غمی بَر دل نشــست
یک روز کلّ بچــه هـــــا
آمــــاده پشـــتِ سنـــگرا
دشمن شلوغش کرده بود
تانکِ زیـــاد آورده بـــود
مشــکوک بود اعمالشـان
آن طـــور قیـل و قالشــان
بیـــدار یــاران ، زین سبب
تا صبـــح ، از آغــــازِ شـب
از بهــــرِ برخی کــارهــا
جائی نبـــود آن لحظه ها
آفتـــــــــابه را بـرداشــتم
پـــا ، آن طرف بگذاشــتم
از بهــــــرِ رفــعِ مشــکلم
ازفــــکرِ دشــــمن غـافلم
آن پشت چون حاضر شدم
آن دشـــت را ناظـــرشـدم
ناگَه صــدایِ خِش خِشی
بَر خــاک، چون باپـا کِشی
آمـــد به گوشــم نا گهــان
گفتم چه باشـد؟ این زمان
دقّت چـو کردم سـویِ آن
دیدم عــــراقی را نهـــان
در پشـــتِ تَل آمــاده بود
خــودرا چه بَد جا داده بود
رفتم نهـان پشتِ سَـرش
ترسیــــدم از آن هیـکلش
آن لــــوله یِ آفتـــابه را
کـــردم نشــانه گُـرده را
گفتم که دســت بـالااَخی
آرام از جــــــایت وَخــی
بیچــــاره او از جــــا پرید
آفتـــــابه یِ مـن را ندیـد
دستـــان بالایِ ســــرش
بُردم به پشتِ سنــگرش
تحــویلِ یـــاران دادمش
بی اســـلحه آوردمــــش
چــــون او سلاحم را بدید
خندیـــدآن دشــمن شـدید
این شعر را از خاطره ای که در جبهه شنیده بودم گفتم.امیدوارم خوشتون بیاد.