فردا

تو آواز غروب شب که می بیند نگه هارا من آن تلخی چای سبز گه می جوید زبان ها را تو پرواز قناری ها که رویلی دگر دارند در آواز شروع روز یه مفهوم دگر دارند من آن تنهای تنهایم که تاریکی خریدارم بهارم گرچه پاییزم کنارت گرم لبریزم که در بود و نبودی ها تو رویای بهاری ها من آن گرمای خورشیدم پکی می جوید زلیخا را من از دریا فهمیدم اگرچه سرد و بی روحم همه وابسته اند بر من و می یابند فردارا