بـرنـــــوک و بـــالای درختــی عظیم
بــود هـمـی لانـــه ی یـک یــاکـــریم
کـــــرد یـــکی جفت ز خـــود اختیار
روشنی لانــــــه ی خــــود را زیــار
بعد دو چــند مـــاه کــه شـد او پـــــدر
بیش پــــی دانـــه بــــه صحــرا و بـر
غافل از ایـن بـود کـــه در ایـــن میان
زیــر درختـــــی کــه بــُــدش آشـــیان
بـود یـــکی مـــار بــــــه زیـــر زمین
در پــی فــرصت شــده انـــــدر کمین
زیـر نـــظر داشت بسی لانـــــــه اش
کی پـــیِ دانـــه پَــــرَد از خـــانه اش
از بَــــدِ ایــــــام کـــــــه روزی نبود
مـار بـــه بــالای درخـــت رفت زود
خواست خورَد جـــوجه ی آن یاکریم
لیـک بُــدَش یـــــار خــــــدای رحـیم
امــر بـــه اجــــرای بسی داد کــــرد
قرعـــه ی این کــــار تنِ بـــاد کــرد
بــاد بـــه نــاگـــــه زهــــوا در رسید
ریخت بـــــه هـــم نقشه ی مــار پلید
قطع وز ریشه بــــــه در آمد درخت
لطمه به کاشانــه ی وی گشت سخت
مار شدش زیر درخـــت چاک چاک
گشت ز فـــرط طمــع خــــود هلاک
عصربه دســت دانــه ز سمت شَمال
آمدو دیـــد خانــــه ی خود در زوال
گفت خـــدا از چــه تو کــــردی تباه
خانه وآن لانــــه وآن جــــــــان پناه
این همه خانه که در ایـن خـاک بود
لانه ی من در خـور خــــاشاک بود
جوجه و جـفتم زچــــه رو مُرده اند
ازچه گنه تیــــر بـــــلا خــورده اند
بافت وگفت رشته ای ازحرف مفت
دید به ره یک دفـــــعه فرزندوجفت
دید که فــــرزند و زنــــش زنده اند
از شعف و شــــوق پــُراز خنده اند
یک دمِ راحــــت ز تــــهِ دل کــشید
گویی عسل درخــودِ رضوان چشید
آمد و بنشــــست بـــــــرِ همـــسرش
بال گـشود،جــوجه پــــــریددربرش
بعد شنید قـــصه ی ایــــــن مــاجرا
گفت به خــــــالق زدلــــــش مرحبا
خوب کـــه آرام شــــــد اندیشه کرد
باز نگـــاهــی ســـوی آن بیشه کرد
دید ز بــــالا ســـــــر مـــار مخوف
گِردِ سرِ لـــِه شـــده اش کرد طوف
گفت خدا، شکر تــــو را لایق است
حکمت تو بر همه کـــس فایق است
دانش اگـــــر لطف کــــــند کــردگار
شیشه بماند بـرِ سنـــــگ مـــاندگار