(مرثيه كودكانه اي نذر شهيد خردسال صحنه عاشورا جناب عبدالله بن الحسن عليهما السلام)
پريا:
شهید حسین مولا حسين
شهید کربلا حسین
من:
عزيز من نوگل من دخترك خوشگل من
واسم بگو چه جائيه اين كربلا بلبل من
پريا:
كربلا جاي بديه جاي آدم بد بدايه
خيلي اونجا جا بديه اونجا جاي قاتلايه
بدم میاد خیلی خیلی آخه من از آدم بدا
امام حسینو کشتنش آدم بدا تو کربلا
اماما رو دوس ندارن من اونارو دوس ندارم
مسافرت اگه برم کربلا پا نمی ذارم
چون كه آخه داعشيا هرکی بره می زننش
اونو مثل امام حسین مي برن و می کشنش
شهید حسین مولا حسين
شهید کربلا حسین
من:
عزيز من بلبل من نوگل من تورو خدا
خيلي قوي هستي حسابي قهرماني بخدا
نباس بترسیم آخه ما بایس بجنگيم با اونا
بیرون کنیم آدم بدا رو از عراق و سوريا
بعدش به آقا ما بگیم
خیلی خیلی دوسِت داریم
* * *
پريا:
شهید حسین مولا حسين
شهید کربلا حسین
دوسِت دارم امام حسین
به کربلات میام حسین
کربلا نور عینمه
شهر امام حسینمه
کربلا رو دوسش دارم
[1] . ديشب نوه ام پریا (چارساله) می خواند: شهید کربلا حسین. گفتم کربلا چه جور جائیه؟ گفت یه جای خیلی بد. با تعجب پرسیدم چرا؟ گفت چون اونجا آدمای خیلی بد امام حسینو شهید کردن. من اگه مسافرت برم اونجا نمیرم. من در برابر این منطقش فقط سکوت کردم. باخود گفتم این ذوق سیالی که توانسته اين چنين به امر انتزاعی پی ببره باید آن را هدایت کرد و دستشو گرفت. بعد به نظرم آمد که شهید کربلا را باید تداوم بخشید و خوابیدم در رؤیا بود که دیدم با خود این ترنم های کودکانه را زمزمه می کنم.