پایان تنهایی

«پایان تنهایی »
تو مريم معصومی با شور زليخايي
حوا به تو می ماند در نام نه زيبايي
من تشنه تر ازخاک مجروح بيابانم
تو آبي آرامش در وحشت صحرايي
چشمت غزلي زيباست بي منت آرايه
اي زينت شعرمن ای واژه رويايي
اي مهرتوچنگيزي بي رحم تر از این باش
در سينه من راهي ست تا مسکن رسوايي
يک روز قرارم را در دست تو میي ابم
دور است از این منظر درگاه شکيبايي
من کودک مشتاقي در آرزوي مادر
سرشار از آغوشم آن روز که می آيي
تو نيستي و درخود دنبال تو می گردم
در نقطه پايان است این قصه تنهايي