عشق

عشق دیرین آمد و بار دگر عارض شد

عمری در فراغش بگذشت و حاکم شد

گفت ناصح,گر رود ز دیده, رود ز یاد

این نیز بهانه بود و آتش به جان شد

دوش سیه مویی,پری چهره ز مژگانش رهانید

تیری که شکارش ,دل عاشق کیش ما شد

زخمی زد وکرد تاب در تاب گیسویش

ناله ز جان برآمد و صد فریاد شد

شعله ی شمعی که چو پروانه کردیم وصلش

سوزان به جفا و دودمان بر باد شد

پارسا که مدعی وصل دوست گشت

در آتش عشقش سوخت و از نار شد