نگارمن

نامــی نبُوَد نام تــر از نام نگـــــارم
کامی نبُوَد کام تر از کام نگـــــــارم

ای خاطره از فاصله ها کم کنُ بگذار
جامی بزنم بر تنه ی جام نگــــــارم

ای کاش رها باشم ازین بندُاسارت
دربند کند باز مرا  دام ِ نگـــــــارم

یکریز بیا سوزِ دل از عمق وجودت
اسپند ببر روی سراندام ِ نگــــــارم

تا هست اگر چشم بدی زخم زبانی
آرام بگیرد سحر ُ شام نگـــــــارم

در حسرت آنم که کند باز دعایم
آن قامت مستور در احرام نگــارم.