نجوای دل

چقدر ساده ام

سالهاست در لباس پشمین

نقاب به چهره دارم

تا سادگی درونم نمایان نباشد

 **************************

راستی باغچه حیاط مادرم

پر از سنگ ریزه هایی است

که دیگر جایی برای دلتنگیهایم نیست

***************************

شب از نیمه گذشته و قصه تموم شده

قصه من و ما

قصه هم آغوشی ماه و خورشید

***************************

گاهی از خود می پرسم

به کدامین گناه محکومم

نمی دانی؟

که من سهم خود می خواهم از این دنیا