یاددارم شاعرشیرین سخن آن که می گفت شعرهائی پرمحن
گفته بود شعری از آوای جـــــــان با شنیدن دست من شد نا توان
گفت شــــاعر برو ای گدای مسکین اینچنین مــگـــیــر و مـــنـــشـــین
خـــــواهی نشوی اسیر ایــــن تـــــن در خــــــانـــــه ی عــــلـــــی زن
کـــه نـــگـــیــــن پـــــادشــــــاهــــی دهـــــداز کـــــــرم به بی نوائـــی
حـــال گویــــم عاشقان کــــــــربلائی گفت شاعر قصه یک بی نوایــی
من نه آنم که بـگویم این ســـخــــن بشنوید این شعر و این آوای من
با تمام احتـــرام ای شـــــهــــــریار داده تغییر شعرت مــــه زیـــــار
نــــرو ای گـــــــدای مســـکـــین بـــــه میان خــــــانــــــــه بنشین
کــــــه عــــــلـــــی شبانــــه آید بــــــه ســــرایــــت از در آیـــــــــد
رسم مــــولا ایـــنـــچـــنین است عـــــلـــــی برترین شاه زمین است
شـــاهی که بگیرد شب به دوش نـــــان و خرما آورد او با خــــــروش
لیک گویـــم آخرین حــــرف خودم حـــیدری ام از خودم من بــــی خودم
حـــیـــدرا در ایـــن زمین لنگر توئی فـــــاش گویم مقتدای من توئــــی
شاعر : مازیار ارجمندیان