گم‌کرده راهیم و سراب از دید ما هم جنس آب

در چهارچوب قید این دنیای فانی مانده ایم
از اصل خود وامانده و تا خود پرستی رانده ایم

از زندگی تنها دمی بالا و پایین می بریم
در خود فرو مردیم ما، با بدگمانی زنده ایم

گم‌کرده راهیم و سراب از دید ما هم جنس آب
سر در پی این ناکجا، دلخوش که ما یابنده ایم

نازک خیالی بی هدف، گشتیم اما چون صدف
در سینه پنهان گوهری، اما کجا جوینده ایم

هرگز نشد در ذهن ما این واقعیت بر ملا
با خویشتن نامحرم و نامحرمان را بنده ایم

کو آدم و آدم نشان، کو آن « نفختُ فیه » شان
از آدمیت ما فقط درنده ای شرمنده ایم

علی نیاکوئی لنگرودی
۱۳۹۳/۰۲/۱۸
تهران