خط ِ سرآغاز

در ابتدای ِ شروع ِ خط ِ سرآغازم
تمام ِ دلخوشیم را چه ساده می بازم
به اوج ِ قله ی رفتن دو چشم می دوزم
به گل نشسته غریبانه حس پروازم
نگاه خسته من مات بی سرانجامیست
هنوز با شب و ماه وستاره همرازم
میان ِ بهت شبانه به شعر چسبیدم
هنوز با قلمم عاشقانه دمسازم
شکسته پشت غرورم به دست حسرت ها
در این مسیر تباهی گلایه پردازم
در این هجوم سیاهی به کنج ازلتها
برای دلخوشی ِ دل ترانه می سازم
به دست ِ حادثه چشم مرا بهاری کن
که در نهایت ِ عمر، برملا شود رازم
شکسته خاطر از این سرنوشت تیره خیال!
در ابتدای ِ شروع ِ خط ِ سرآغازم...
...
مهدی نعیم/خیال