ای گل که به گلدانی!...(زلال)

ای گل که به گلدانی!

وَز جملــه ی  گلهـای بهــــارانی

دانم تو هم از غربت خود در قفسی نالی

دلتشنــه ترین عــاشق بارانــی

در داخـــل زنــدانـــی

آن ریشه کـه پیچانـدی

وان تـار غمی کــه بر گلو رانـدی

از جملـه نشانــه هــــای دلتنگـی ست

از فکـرت آدمی چـه هـا خواندی

اینگونه گل افشاندی!!؟

بــر لــذّتـــم افــزودی

وجدان خود از این جهت آسودی

امّـا مـن دنیــا زده  بیــرون تــــو را دیـدم

غــافـل ز درونتـم کــه می بودی

چون کوکب و داوودی