امید و عشق

دلا بیا به نزدِ ما ، قلم به غم کشیده ایی
شرابِ نابِ عشق را به تختِ جم کشیده ایی
غم از دلم برون نما، ز آتشِ درون عشق
جهانِ با صفایِ ما ، دلا بهم کشیده ایی
شرابِ من از آنِ تو صفایِ تو از آنِ من
صفایِ این شراب را ، چرا تو کم کشیده ایی
تو سروَرِ عَوالِمی ، کلیدِ هر غنائمی
برون بیا ز پرده ایی که خود به غم کشیده ایی
بگو غم از دلم برو، بلایی از سرم برو
زوالِ هستیِ مرا ، چرا رقم کشیده ایی
کنار دفتر دلم ، نوشته ام امید و عشق
جدا شو ای غم از دلم، چرا که نم کشیده ایی

این شعر را فی البداهه بعد از رویت شعر زیبای رقص قلم جناب محمد رضا نظری
گفته ام
با تقدیر و تشکر مجدد از تمامی دوستان