حضرتِ دوست

به حضرت دوست ابراهیم حاج محمدی
 

چشم افسونگر و لبهای غزلخوان داری

حافظ شهر خودی در غزلت آن داری

شور میخانه به فنجانِ غزل می ریزی

دیگر این نیست غزل فیل به فنجان داری

قند را در دل سنگ آب کنی شعر بگو

حتم دارم نسب از شهر فریمان داری

جلوه بفروش که صد مثل خراسانِ بزرگ

بندۀ طلعتِ یک چاکِ گریبان داری

غزل از چشم تو با شیوۀ نو می ریزد

بی جهت نیست که در شعر دبستان داری

شور و شیرین به هم آمیخته ای با قلمت

نکند قند و نمک کنج قلمدان داری

قبض و بسطی است ز موسیقیِ شعر تو به دل

بسته بر بال قلم تا نیِ انبان داری

غلامعباس سعیدی