دو بیتی بهار

دو بیتی بهار

مژده ای دوست بهار دل رسید

با عروج دیده ها گل ها دمیـد

کاش برگردد دوباره خاطرات

وقت برگشتن دلم عشقش ندید

***

خوش به حال دیده ها در راه ناز

مشعل افطار در راز و نیـــــــاز

دل نمی سوزد اگر چشم آفرید

صحنه ای کوتاه از بحر نمـــاز

***

دل اگر بیدار باشد غم ندیـــد

از اشک شور دیدگان زر آفرید

کاش می شد جنس آدم از طلا

پاکی و عزت به دلها می رسید

***

بگذر از هر کوه حسانی نکوســت

زخم دل خوردی تو از آزار دوست

آدمی دیدی ولی آدم نبــــــود

سنگ سختی روی و تن پوشیده پوست

***

از آدم و حوا رسیده این نوید

روز کوچ همرهان خواهد رسید

نوح صدها سال مانده دیدبان

در نهایت تلخی مرگش چشید

***

نیکی کردن با غریبان چون سراب

چاه می کندند در کوهی مــــذاب

ساده بودن با مریدان چون عســل

خوش گوارو خوش مزار و خوش خطاب

***

ثعلبی ناله نکن دنیا همیـــــــــن

هر چه می کاری همان روید زمین

آب اگر شور است و خاکش بی ثمر

شانص داری در فضا جاهت ببیـن

***

جاسم ثعلبی (حسّانی) 13/01/1393