درد دوری

دور ماند یعقوب از فرزند   خویش

لیک  دانست آیدش روزی به پیش

در  فراقِ  یوسفش  در روز و شب

ناله کرد و سوخت او هر دم ز  تب

انتظار از دیدن معشوق ،خوش است

پس  روا ، گر  بشکند  پایی  و دست

او  نشست  و   آمد   آن    پور  عزیز

پس  پدر خوشنود و شادان گشت  نیز

انتظارش چون سرآمد،چشم نابینای او

گشتْ   روشن  ؛  چونکه   آمد شاه نو

من   نمی دانم   که   تا  کی چشم براه

بر   سر   راهش  نشینم   تا  که  شاه

دیدگان   و  این   تن   رنجور      من

از   فراقْ   آسوده   گردد  جان  و تن

چونکه  هیچ  دردی بَتَر  ازهجر نیست

گر   تو  دیدی ، پس  بدانی  درد چیست

بی وفایی رسم باشد اندر این دارخراب

ای  نگارم ،  تا   کجا   این   آب و تاب

آنچنان کن ای خدا؛ تاهیچ دلی اندرجهان

منتظر  از  بهر  دیداری   نماند  همچنان